2 października 2018

Przyjemność jazdy...
Co to jest i od czego zależy?

By odpowiedzieć na to pytanie, trzeba się zastanowić co może być ważne dla rowerzysty, wybierającego się w nieznane? Piękne krajobrazy? Na pewno. Wygodna i bezpieczna droga? Także. Parkingi, miejsca, gdzie można się zatrzymać? Dobrze, jeśli są, ale można się bez nich obejść. Noclegi, sklepy, bary i restauracje? Niekoniecznie, ale warto wiedzieć, czy są, czy ich nie ma.
Co jeszcze?

Naszym zdaniem to, co najważniejsze – płynność jazdy. Wiedza, gdzie się jest, którędy dalej, i jak daleko, jest to „dalej”. Bez tego wycieczka łatwo przerodzić się może w udrękę zastanawiania się, kombinowania przed każdym skrzyżowaniem, rozjazdem – którędy teraz? A po wyborze kierunku, czy rzeczywiście obrana droga jest właściwa? Dobrze, jeśli jest tzw. „potwierdzenie szlaku”, ale jego brak też sprawy nie przesądza nakazując powrót. Bo ktoś mógł „zapomnieć” go oznaczyć, i po dwóch kilometrach jednak oznakowanie pojawi się znów. Znacie takie przypadki? Bo my bardzo wiele.

Wydaje się u nas miliony na ścieżki rowerowe prowadzące znikąd donikąd. Prowadzi się je wzdłuż głównych dróg, zastawionych z jednej i drugiej strony ekranami mającymi wygłuszać hałas drogowy, ba, nawet są odcinki poprowadzone wzdłuż (tzw. „ekspresówki”) autostrady!
Inne prowadzą po kocich łbach, szutrze, błotach czy wręcz po ulicach, tych mniej, ale i bardziej ważnych i uczęszczanych. Wydaje się kosztowne mapy, zafoliowane, spięte spiralami – a „zapomina”, albo nie docenia oznakowania w terenie. Mapa w skali 1:200.000 jest dla rowerzysty bez wartości, można sobie popatrzeć „co by tu by”, nawet na „pięćdziesiątce” trudno czasem się zorientować, bo dróg w terenie jest jednak więcej, niż przyjmie papier...

Świat poszedł inna drogą. Oto zdjęcia z Austrii. Trasa turystyczna, około trzydziestokilometrowej długości z miasta Steyr do Enns nad Dunajem. Wcale nie jakieś super-atrakcyjne miejsce. Ot, taki odcinek, jak np. z Brodnicy do Golubia-Dobrzynia, albo z Płocka do Włocławka. Proszę zwrócić uwagę na oznakowanie. Na KAŻDYM jednym skrzyżowaniu jest strzałka, wskazująca kierunek jazdy. Rowerzysta wie w każdym momencie, którędy ma jechać i spokojnie może zająć się kontemplacją piękna okolicy. Nie chodzą mu po głowie myśli „czy dobrze jadę?”, „A może trzeba było skręcić w lewo?”, „Może jednak zawrócić?”.
Mało tego! On wie gdzie się znajduje i jak daleko ma celu! Wie, czy ma czas, aby się zatrzymać, czy może trzeba „naciskać pedały” bo pociąg nie będzie czekać. To naprawdę niewiele kosztuje. Warto cofnąć się ze ślepej drogi ewolucji, i budować trasy rowerowe tak, jak to robi się na świecie. Nie tylko w Austrii. Również na Białorusi, czy w Czechach. Rowerzysta z zagranicy nie będzie stanowił wówczas sensacji w Polsce.

Bo na razie ich u nas nie widać.

Od razu trzeba wspomnieć, że GPS może stanowić tylko pewien dodatek, uzupełnienie do „zwykłego” oznakowania. Abstrahując od tego, że w takich urządzeniach w sytuacjach awaryjnych okazuje się, że akumulator pusty, to w pełnym Słońcu niewiele widać, a większość z nich nie jest odporna na deszcz. Ponadto jazda z telefonem w ręku nie jest ani wygodna, ani chyba do końca zgodna z Kodeksem Drogowym. No, i czasem telefon na „polskich drogach”, dziurach i wybrzuszeniach może wypaść z reki. Tak po prostu. I niejednemu z pewnością tak się stało...

Kliknij miniaturkę i otwórz katalog ze zdjęciami